İstasyonlardan İstasyona

Babamın ölümünden sonra ilk orta ve lise hayatım ağabeyimin yanında geçti. Devlet Demiryolları Meslek Lisesi’ni bitirdikten sonra annemle birlikte onunla istasyon istasyon dolaştık. İlk istasyonlarımız; Yahşihan, Mamak, Kilimli, idi…

En çok kaldığımız Kilimli İstasyonu’nda iken Zonguldak Mehmet Çelikel Lisesi’nin Orta okul kısmını bitirdim. Boş zamanlarımda telgrafla haberleşmeyi sağlayan mors alfabesini ve manipleyi öğrendim.

Kilimlide iken pek çok arkadaş edindim, onlardan tam da olmasa Lazcayı öğrendim. Karadeniz doğasını, kocayemiş, mersin, üvez, alıç gibi dağ meyvelerini tanıdım.

Üç ayda bir değişen maden işçilerinin ocaktan çıkışlarını izledim, yüzlerindeki kapkara mutluluğu gördüm. Onlardan bulduğum bir kask ile kömür ocağına inmek istedim, izin vermediler.

Bir gün Çatalağzı’nda ki okul arkadaşım Gardfren Zengin Hasan’ın oğlu VAROL ESE’ye gitmek için Kilimli istasyondan geçmekte olan yük trenine ağabeyimden habersiz atlamayı gözüme kestirdim.

Kömür yüklü tren hareket ederken son vagonun Gardfren sahanlığına atladım. Gardfren beni görünce’ lan veleeett’ diye bana bağırmaya başladı. Tren tünelde ilerlerken ben kömür yüklü vagonun üstüne çıktım, emekleyerek tamponların da üstünden yürüyerek iki vagon öne ilerledim. Tren tünelden yavaş yavaş çıkarken yere atladım, elime birkaç tane taş alarak önümden geçen Gardfreni taşladım.

Arkadaşımla çok güzel bir gün geçirdiğim Çatalağzı’ndan akşam üzeri Kilimli ’ye dönmek için parasızlıktan 2 km’lik demiryolu tünelinden yürüyerek dönmek istedim. Tünelin tam ortasına geldiğimde tünelin çıkışındaki ışık kayboldu, tren geliyordu koruma bacasına ulaşamayınca ne yapacağımı şaşırdım, Tren üstüme geliyordu çaresiz demiryolu ile duvar arasına yattım, tren rüzgarı savurmasın diye ceketimi ters çevirip kafamı korudum. Tren büyük bir gürültü ile yanımdan geçti gitti. Gelebilecek başka bir trene yakalanmamak için koşar adımlarla tünelden çıktım. Allaha şükrederek evimize ulaştım. Kilimlide çok güzel günler anılar geçirdim.

Bundan dört yıl sonra ağabeyim Sincan köye tayin oldu.

Ankara Atatürk Lisesi’ne Sincan köy İstasyonu’nun da ki elektriği olmayan bir ahşap lojmanda başladım. Bir oda bir salondan ibaret lojmandaki basık tavanlı mutfağında gaz lambası ışığında ders çalıştım.

Ağabeyimin istasyon hareket memuru, istasyon şefi ve istasyon müdürü olması sebebiyle istasyon, istasyon dolaştık. Yahşihan, Mamak, Kilimli, Sincan, Etimesgut, Gazi istasyonlarındaki geçen hayatımızda tahsillerimi zor şartlarda tamamladım.

İstasyon, istasyon derken yıllar sonra dostların kenetlendiği Akşehir’de başka bir istasyonla karşılaştım. Bu istasyon bildiğimiz istasyon değildi, bu farklı bir istasyondu, bu bir gazeteydi.

İstasyonlarda geçen anılarım, bir film şeridi gibi gözümün önünden geçti.

Bir gazeteye İstasyon isminin verilmesi dikkatimi çekti. Bu bir ayrıcalıktı, yaratıcılıktı, bir güçlü sesti .

Bu istasyonda yıllarca köşe yazarlığı yaptım, istasyonlardaki anılarım hala canlı, yazı yazmadaki araştırma ve paylaşma heyecanım hala devam ediyor.